Manualny drenaż limfatyczny to zbiór technik, którymi uaktywniamy fizjologiczny drenaż, mobilizując płyn do pracy, rozluźniamy zrosty łącznotkankowe w obrębie obrzęku. Cechy charakterystyczne manualnego drenażu limfatycznego (MDL):

• stanowi układ półowalnych łagodnych, rozciągających i przesuwających chwytów, które wpływają przede wszystkim na skórę i tkankę podskórną,
• próg bodźca (siła ucisków) musi być tak niski, aby nie stymulował pracy małych naczyń krwionośnych i aby tym samym nie dochodziło do dodatkowego przekrwienia tkanek
• na bodźce reagować winny jedynie mechanoreceptory skóry, nigdy nocyceptory (bodziec nie powinien boleć),
• należy wybierać maksymalną możliwą rozciągliwość skóry, na maksymalnie dużej powierzchni,
• wybierać manualnie możliwie największych areałów skóry, stymulując angiomotorykę,
• przesuwać możliwie jak największą ilość płynu tkankowego,
• odkształcanetkanki są w sposób półkolisty,

W manualnym drenażu limfatycznym wyróżniamy następujące techniki, które bazują na czterech podstawowych chwytach Vodder’a, i ich kombinacji:

• stojące koła,
• chwyt skrętny, zwany obrotowym,
• chwyt czerpania.
• chwyt pompowania,

Każdy z tych chwytów rozkłada się na dwie fazy:

• faza przesuwu,
• faza rozluźnienia.

Każdą z tych faz wykonać należy od pięciu do siedmiu razy w jednym miejscu, w rytmie jednosekundowym.

Manualny drenaż limfatyczny wykorzystuje się przede wszystkim w terapii obrzęków. Sprawdza się również w stanach pourazowych, wspomaganiu odżywienia regionu poddawanego terapii. Istotnym polem zastosowania jest również medycyna estetyczna: terapia antycellulitowa, ujędrnienie i poprawa trofiki skóry.