Taping

Kinesiotaping jest jedną z nowatorskich metod terapii rozwijającą się na świecie od ponad  40 lat. Początkowo stosowany był w krajach azjatyckich –  stanowiących kolebkę metody – w latach 70. Następnie w latach 90 rozwijał się w USA oraz w Europie, natomiast do Polski dotarł na przełomie 2004 r.
Twórcą i prekursorem metody jest japoński lekarz chiropraktyk  – dr Kenzo Kase. Chcąc pomóc pacjentom w codziennym funkcjonowaniu, poszukiwał alternatywnego sposobu na długotrwałe utrzymanie efektu terapeutycznego po opuszczeniu gabinetu. Zauważył on, iż ból jest często wynikiem dysfunkcji mięśni i tkanek mięśniowo – powięziowych wokół stawów. Z powodzeniem zaczął stosować metodę kinesiotapingu w celu wspomagania układu mięśniowo – powięziowego poprzez zastosowanie różnorodnych aplikacji, oddziałujących na pacjentów w sposób ciągły. Plastrowanie dynamiczne może być stosowane zarówno jako metoda samodzielna, jak i uzupełniająca wcześniej zastosowaną terapię.

Cele kinesiotapingu

• normalizacja funkcji mięśni – poprzez rozluźnianie zbyt napiętych grup mięśniowych, bądź wspomaganie ich pracy w przypadku osłabienia;
• poprawa przepływu krwi i limfy – w wyniku zwiększenia przestrzeni między skórą właściwą a powięzią;
• redukcja bólu – spowodowana zmniejszeniem podrażnienia receptorów nerwowych oraz odciążeniem podskórnych nocyceptorów;
• usprawnienie propriocepcji – poprzez stymulacje mechanoreceptorów, które z kolei powodują aktywacje proprioceptorów;
• wspieranie procesów gojenia się tkanek – w wyniku zwiększenia transportu chłonki i mediatorów zapalnych.

Metodyka tapingu

Koncepcja terapeutyczna opiera się na zastosowaniu specjalnie opracowanego dynamicznego plastra, o charakterystycznych parametrach, zbliżonych do właściwości fizycznych ludzkiej skóry. Taśma do kinesiotapingu wykonana jest w 100% z bawełny oraz pokryta hipoalergicznym akrylowym klejem, układającym się w warstwy o sinusoidalnym kształcie.
Plastry naklejane są na papier z napięciem ok. 10-25%, przy czym maksymalna możliwa do osiągnięcia sprężystość  sięga 130-140% ich pierwotnej długości.

Taśmy aplikuje się bezpośrednio na osuszoną i nienatłuszczoną skórę (w przypadku gęstego owłosienia występującego na preferowanym obszarze terapeutycznym, zaleca się jego usunięcie).

Zaaplikowany plaster dzięki dobremu przyleganiu do skóry nie ogranicza oraz nie krępuję ruchów. Ponadto jest w pełni wodoodporny, dzięki czemu nie przeszkadza w codziennej higienie oraz uprawianiu sportów wodnych. Dzięki tym właściwościom długość utrzymania aplikacji na skórze wynosi kilka dni (3-5), a nawet tygodni.

Wyróżnia się 6 głównych technik aplikacji:

1. Mechaniczną (mechanical correction) – polecaną w celu zwiększenia elastyczności tkanek, do pozycjonowania neutralnego mięśni, stawów i więzadeł; rozciągnięcie plastra 50–75% pierwotnej długości.
2. Powięziową (fascia correcion) – używaną w celu zmniejszenia napięcia powięzi; zakładanie plastra po ustaleniu części ciała w maksymalnym rozciągnięciu lub zastosowania ruchów wstrząsania (oscylacji); rozciągnięcie plastra 25–50%.
3. Przestrzenną (space correction) – stosowaną na miejsca zmienione procesem zapalnym, obrzękiem oraz na punkty bolesne o lokalizacji miejscowej; rozciągnięcie plastra 25–50%.
4. Więzadłowo/ścięgnową (ligament/tendon correction) – w celu stymulacji mechanoreceptorów stosowaną po technice mechanicznej korekcji lub po technikach rozluźniających; rozciągnięcie plastra 25%, 50%, 75% lub 100% w okolicy więzadeł lub nad ścięgnami przy zastosowaniu równocześnie dwóch procedur.
5. Funkcjonalną (functional correction) – stosowaną dla wspomagania lub ograniczania zakresu ruchu w stawach; rozciągnięcie plastra 50–75% .
6. Limfatyczną (lymphatic correction) – używaną w profilaktyce obrzęków limfatycznych; wymaga bardzo delikatnego rozciągnięcia plastra 0–15%.

Praktyczne zastosowanie tapingu

Kinesiotaping dzięki swojemu mało inwazyjnemu oraz długotrwałemu działaniu, stosowany jest w neurologii, onkologii, ortopedii i traumatologii, pediatrii, położnictwie, a także w celach estetycznych.

Taping stosujemy we wspomaganiu leczenia dolegliwości takich jak:

• Bóle kręgosłupa
• Bóle stawów obwodowych
• Bolesne miesiączkowanie
• Niedowłady po udarach mózgu
• Stany po zwichnięciach i skręceniach stawów
• Przeciwdziałanie rozstępom oraz cellutis
• Uszkodzenia mięśni , więzadeł (naderwania, przeciążenia)
• Obrzęki limfatyczne
• Wady postawy
• Blizny i krwiaki
• Stany pourazowe i pooperacyjne

Metoda kinesiotapingu ze względu na długość działania, nieskomplikowane procedury, dobrą tolerancję przez pacjentów oraz niewielkie koszty, stanowi świetną metodę terapeutyczną, powszechnie wykorzystywaną przez fizjoterapeutów.