Zespół cieśni kanału nadgarstka (CTS) zdarza się stosunkowo często i dotyka około 1%  populacji. Najczęściej cierpią osoby w średnim lub podeszłym wieku. Kobiety chorują dwukrotnie częściej niż mężczyźni. CTS rozwija się wskutek ucisku nerwu pośrodkowego na drodze jego przebiegu przez nadgarstek.

Do podstawowych objawów zaliczamy:

• Ból w okolicy nadgarstka
• Drętwieniem lub mrowieniem w obszarze zaopatrywanym przez nerw pośrodkowy czyli dłoniową powierzchnie kciuka, palce wskazujący i trzeci.
• Ból i parestezje nocne na obszarze dłoniowej powierzchni ręki.

Nocne parestezje prawdopodobnie spowodowane są długotrwałym zgięciem lub wyprostem nadgarstka w momencie gdy podkładamy dłoń pod głowę podczas snu. Stany naruszające równowagę płynową jak ciąża i środki antykoncepcyjne mogą powodować CTS, której objawy najczęściej ustępują samoistnie po porodzie.

Do najczęstszych przyczyn występowania zespołu cieśni kanału nadgarstka zalicza się działanie czynnika mechanicznego z towarzyszącym mu niedokrwieniem, oraz wtórnym uszkodzeniem włókien nerwowych

Większość przypadków powstałych z niejasnej przyczyny związana jest ze stanem zapalnym w obrębie pochewek ścięgien wchodzących w skład kanału nadgarstka. Czynnikiem predysponującym do wystąpienia idiopatycznego CTS jest zwężenie kanału nadgarstka przy przeciążeniu nadgarstka związanym z charakterem wykonywanej pracy, co prowadzi do miejscowego ucisku w tym obszarze.

Powtarzanie czynności, ciągłe ruchy skrętne lub długoletnią pracę np.: pisanie na klawiaturze komputera, na maszynie, gra na fortepianie, składanie części elektronicznych, praca w kasie w supermarkecie, fryzjerstwo, robienie na drutach, praca w ogródku, szycie czy praca mechanika mogą prowadzić do wystąpienia CTS.

Ucisk nerwu pośrodkowego w kanale nadgarstka mogą powodować także: gangliony, nerwiaki, tłuszczaki, naczyniaki. Istnieją również zespoły wrodzone predysponujące do tego schorzenia tj.: wrodzony wąski kanał nadgarstka, anomalie mięśniowe, przetrwała tętnica pośrodkowa, jak również dziedziczna neuropatia z nadwrażliwością na ucisk, przebyte urazy szczególnie złamania kości przedramienia

Obraz kliniczny zespołu cieśni kanału nadgarstka

Do prawidłowego rozpoznania zespołucieśni kanału nadgarstka stosuje się testy prowokacyjne:

• Test Tinela – polega na opukiwaniu więzadła poprzecznego nad kanałem nadgarstka, co wywołuje u pacjenta ból bądź nasilenie mrowienia wskutek chwilowego wzrostu ciśnienia w kanale nadgarstka.
• Test Phalena – polega na pełnym zgięciu dłoniowym nadgarstka trwającym od 30 sekund do 2 minut, dochodzi do wzrostu ciśnienia w kanale nadgarstka.Pojawienie się bólu świadczy o pozytywnym wyniku testu.
• Odwrócony test Phalena -stanowi modyfikację testu Phalena. Pacjent unosi przedramiona na wysokość klatki piersiowej i układa ręce tak, aby do siebie przylegały – wykonuje pełen zakres ruchu zgięcia grzbietowego i utrzymuje tą pozycję przez około minutę. Wystąpienie drętwienia, mrowienia podobnie jak w teście Phalena świadczy o pozytywnym wyniku testu.
• Test Durkana – uciska się więzadło poprzeczne nad kanałem nadgarstka, co może spowodować ból, mrowienie czy drętwienie w obszarze unerwianym przez nerw pośrodkowy.

Różnicowanie i rehabilitacja zespołu cieśni kanału nadgarstka

Zespół cieśni kanału nadgarstka powinno się prawidłowo zróżnicować z:

• zespołem mięśnia nawrotnego obłego
• zespołem nerwu międzykostnego przedniego
• zespołem ciasnoty górnego otworu klatki piersiowej
• zespołami korzeniowymi C6-C7
• uszkodzeniami splotu barkowego

Leczenie nieoperacyjne i operacyjne

Popularnym leczeniem CTS jest zabieg chirurgiczny, mający na celu odbarczenie struktur przechodzących przez kanał nadgarstka po przez przecięcie więzadła poprzecznego nadgarstka. Jednak zabieg operacyjny powinien być ostatecznością z powodu możliwości wystąpienia powikłań pooperacyjnych, zrostów i problemów z blizną, a także często niestety z powodu nieprawidłowo przeprowadzonej diagnostyki.

W ramach fizjoterapii stosowane są zazwyczaj:

Bardzo dobre wyniki przy tej chorobie ma fizjoterapia. Po przeprowadzeniu prawidłowej diagnostyki, terapeuta jest w stanie ocenić, gdzie i na jakim poziomie mogło dojść do zablokowaniu struktur naczyniowo – nerwowych.

W celu odbarczenia przebiegu nerwu wykorzystuje się techniki mięśniowo-powięziowe. Dobre efekty przynosi suche igłowanie, manipulacja powięzi, terapia nerwowo-mięśniowa.

Czas leczenia nieoperacyjnego powinien przynieść pierwsze efekty już po około dwóch tygodniach. Zabiegi fizykoterapeutyczne – laseroterapia, ultradźwięki, elektroterapia – TENS, jonoforeza z hydrokortyzolem wspomagają jedynie pracę fizjoterapeuty i stosowanie tylko ich nie przyniesie oczekiwanych rezultatów.

Treści z serwisu fizjoterapeutaradzi.pl mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy użytkownikiem serwisu a jego lekarzem, fizjoterapeutą czy osteopatą. Serwis ma z założenia charakter informacyjno-edukacyjny co przyczynia się do poszerzenia świadomości
i wiedzy pacjenta, i pozwala dokonać wyboru, które sam, suwerennie podejmuję. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, zawartych w naszym serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z osobą specjalizująca się w danej dziedzinie. Administratorzy nie ponoszą żadnych konsekwencji wynikających
z wykorzystania informacji zawartych w serwisie, z pominięciem i nie przestrzeganiem procedur medycznych w tym badań (przedmiotowego/podmiotowego, diagnostyki, stworzenia planu
terapii itp.)